Άτιτλο

Σήμερα μιλούσαμε με την μαμά και την Γιολάντα για μια κοπέλα η οποία βγαίνει μόνο με την μάνα της άάάάντε και την αδερφή της μια στο τόσο και την λέγανε γεροντοκόρη.
"Μα τόσες φιλίες απτο γυμνάσιο και το λύκειο,δεν κράτησε καμιά;"
Η μάνα μου με κοιτούσε όλο νόημα.
όταν ξεστόμισα αυτό το "ε καλά κι εγώ δεν βγαίνω στην θεσσαλονίκη" η μάνα μου με προειδοποίησε...
"Κανόνισε να καταντήσεις κι εσύ έτσι".
Μωρ'δε με παρατάτε λέω γω;
Η παρέα μου είναι εδώ και ζω για την στιγμή που θα ρθουν θεσσαλονίκη.
όσο μένουν εδώ,εγώ εκεί δεν θα βγαίνω τόσο^^
Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους,απλά δεν έχω εκείνο τον όχλο που είχα.
Καλύτερα βασικά.
Μέσα στον επόμενο μήνα θα κριθούν πολλά και θα φτάσω σε κάποια συμπεράσματα.
Ξέρω πως υπάρχουν ελάχιστα άτομα (τους μετράς στο ένα χέρι και πάλι περισσεύουν δάχχχχχτυλα) που είναι εκεί.Που δεν παρεξηγούνται,όχι γιατί είναι ζώα ή κάτι τέτοιο.
Απλά το γλυκό έχει δέσει.
Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις και να βλέπεις (!!) αυτά τα άτομα να είναι δίπλα σου.
Γιατί κάθε φορά που δεν θα σαι καλά,θα ρθουν σαν από μηχανής θεοί και θα σε κάνουν να γελάσεις τόσο δυνατά !Τα πνευμόνια σου θα γεμίζουν με τόσο αέρα και εσύ θ'αρχίσεις να κλαις από ευτυχία.
Αυτά τα δάκρυα είναι η λύτρωση για όλα τ'άλλα δάκρυα.
Της απόγνωσης,του φόβου,της μοναξιάς,της μελαγχολίας,του διλήμματος και της απογοήτευσης.
Κι έπειτα,γυρνάς πλευρό στο υπέρδιπλο ,με πολύχρωμα σεντόνια κρεβάτι σου και ξυπνάς.
Θα το σπάσω αυτό το ξυπνητήρι...