How does it feel without your drugs?

Μ'ένα μήνα καθυστέρηση,είμαι και πάλι εδώ.
Κολλημένη σε μια οθόνη,σε μια playlist καταθλιψοτράγουδων,κολλημένη στην κλάψα.
Και μετά κοροιδεύω τα ιμάκια.
Τουλάχιστον αυτά ξέρουν να τραβήξουν ίσια την γραμμή με το eye liner -εγώ ,ούτε καν-.
Χρονιά του Υδροχόου σου λέει ο άλλος.
Τελικά,ο κάθε πεταμένος αστρολόγος βγάζει παραμυθάκια και μας τα πουλάει καθημερινά
5 στην τιμή του ενός,για να κοιμηθούμε ήσυχα το βράδυ.


Σήμερα τα (κ)λέγαμε με το Τζετάκι.
Αερολογίες και γνωστές-άγνωστες φιλοσοφίες.
Μιλούσαμε λοιπόν,περί του Βασίλη.
Ο Βασίλης δεν είναι ένα γκομενάκι.
Είναι μια φιγούρα πολύ ελκυστική,πολύ οικεία,πολύ ιδιαίτερη.
Αλτέρνατιβ φάση,τραγουδιάρης-μουσικάντης,ροκάκι-βίντατζ
που κατάφερε να μαγέψει την αφεντιά μου τόσο εύκολα.
Δυστυχώς,αυτή η φιγούρα έχει περάσει μέσα μου
τόσο έντονα και σε τόσο ψηλό επίπεδο.
Όνειρα το βράδυ,βιντεάκια στο youtube και τα τραγούδια του στην τραγική μου playlist.
Μια μικρή ψύχωση.
"Ξύπνα,ξεκόλλα,δεν είσαι 14χρονο"
Όντως!
Παρ'όλα αυτά,δεν σταματώ να τον ονειρεύομαι.
Ούτε καν να τρέφω ελπίδες,όσο αφελές κι αν είναι αυτό.
Μου λεγε λοιπόν η υδροχόα,πως έχει βιώσει κάτι παρόμοιο και πως η έκβαση της όλης φάσης ήτο ξενέρα.
Σίγουρα δεν είναι αυτό που φαντάζομαι.
Οι πιθανότητες να είναι κάτι καλύτερο είναι μηδαμινές.
Κάτι χειρότερο,άπειρες,ωστόσο :/
Τραγικότατο,μα και τι να κάνεις;
Time will tell κι άλλες τέτοιες παπαριές.
Ωστόσο,τα τραγούδια παίζουν ακόμη μες το κεφάλι μου
κι όταν κλείνω τα μάτια τους βλέπω στην σκηνή
όπως εκείνη την μέρα στην Αίγλη.
*shivers down my spine*

καληνύχτα σας μεσιέ Βασίλη.
Θα σας ονειρευτούμε και σήμερα..






Υ.Γ. αν ακούς μόνο χαρούμενα τραγούδια γίνεσαι κι εσύ χαρούμενος;

Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος

Ναι ναι είναι πρωτοχρονιά και γκρινιάζω.
Γκρινιάζω γιατί είμαι μόνη μου και δεν έχω τίποτα να κάνω.
Είμαι τόσες μέρες στο σπίτι,στο κρεβάτι και σέρνομαι.
Η μόνη μου βόλτα είναι στην τουαλέτα και την κουζίνα.
τελεία.-
Τ'ότι είναι κι άλλοι μόνοι τους το ξέρω,αλλά γιατί θα πρέπει να με κάνει να νιώσω καλύτερα;
Οι κοντινοί μου άνθρωποι,μόνοι δεν έιναι πάντως,οπότε δεν έχω κάπου να βοηθήσω και να βοηθηθώ.
Με νοιάζει για μένα,όσο εγωιστικό κι αν κούγεται.
Η μαλακία είναι ότι υπάρχουν πράγματα να κάνω,αν πραγματικά θέλω να ξεφύγω.
[-μούτζες του κόσμου ενωθείτε-]
Απλά εγώ δε τα κάνω.
δεν έχω όρεξη,δεν έχω παρέα και φυλακίζω μόνη μου τον εαυτό μου σ'αυτή την κατάσταση.
Μα δεν είμαι απαίσια;
η ζωή μου είναι τόσο βαρετή.
Χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Και σήμερα να φανταστείς,είχα μια μικρή ελπίδα ότι όλα αυτά θ'αλλάξουν.
(Εκτός από εγωίστρια είμαι και αφελής)
Έψαχνα τα τυχερά νούμερα του λαχείου.
Μα ειλικρίνα,πίστευα (κι ακόμα δλδ ) ότι τα χρήματα θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ζωή μου στο έπακρο,ενώ ξέρω τι φταίει.
Ξέρω ποια είναι η ρίζα του προβλήματος κι όμως κάνω τα στραβά μάτια.
Γιατί δεν θέλω να το δεχτώ.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να μου στερεί μια ενθουσιώδη ζωή.
Κι όμως, δεν μου στερεί κανένας τίποτα.
Το πρόβλημα είναι στο μυαλό μου.Μόνη μου δημιουργώ αυτήτην κατάσταση.
Την σκέφτομαι έντονα και στο τέλος την αποδέχομαι,βλέποντας μόνο αυτήν την προοπτική.
Δεν είναι ότι δεν μου δίνουν αφορμές,προς θεού δεν έιμαι τόσο τρελή.
Φυλακίζομαι.χωρίς.λόγο.
Και δεν κάνω απολύτως τίποτα γι αυτό.
Μπορώ;
Σίγουρα μπορώ να κάνω κάτι,έστω και λίγο.
Μα δες τι γράφω.
Εγώ,μόνη μου,ο εαυτός μου.
Τελικά το μόνο που με νοιάζει είναι ο εαυτούλης μου.
Πυροβολήστε με,κάποιος!
Όμως για πες μου κάτι..
Υπάρχουν αυτοί που μου δίνουν αφορμές να σκέφτομαι όλα τα παραπάνω.
Αν,όπως ισχυρίζονται κάποιοι,για ένα κακό υπάρχει ένα καλό
δεν θα'πρεπε να υπάρχουν 2-3 τύποι ή έστω ένας να μου δίνει
λόγους να ενεργώ κι όχι απλά να κλαίγομαι;


"Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μη πνίγεσαι,μονάχος μες στη σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι και για ότι είσαι πάντα κρίνεσαι...

Σαν να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω
σαν να κουράστηκα απ το χρόνο πριν καν να αρχίσω
λίγες στιγμές πριν ζήσω το κορμί μου πριν προικίσω
σαν να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω
σαν να μου 'γνέψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου
σαν να κλότσησα μακριά τα όνειρά μου
σαν να έχασα για ένα λεπτό τη ματιά μου και να
θάφτηκα στο σκότος
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος"