Να γκρινιάξω λίγο;

Θα γκρινιάξω.
Λοιπόν εμένα μου λείπει πολύ η πόλη εντάξει; Το ξέρουμε. Το'χουμε πει, το ζούμε καθημερινά αφού κάθε λίγο και λιγάκι μιλάω για την Γαλλία και για το πόσο θέλω να γυρίσω.
Οι λόγοι που θέλω να επιστρέψω στην Λυών είναι πολλοί. Είναι μια πανέμορφη πόλη (αν όχι η πιο όμορφη που έχω δει μέχρι στιγμής), ο κόσμος είναι διαφορετικός, ευκαιρίες, συναυλίες, θεάματα, πανεπιστήμιο άψογο..Ο μεγαλύτερος λόγος όμως είναι ότι δεν περνάω καλά εδώ.
Ναι ωραία, η Θεσσαλονίκη είναι πανεμορφη πόλη,έχεις πολλά πράγματα να κάνεις αλλά ο κόσμος είναι σκατά. Μαζί μ'αυτούς κι εγώ. Κατίνες, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κριτικάρουν τ'οτιδήποτε. 

Έξω, γινόμουν σαν κι αυτούς. Έλεγα καλημέρα σ'όλους και δεν ήταν ψεύτικο. Όσες φορές μιλούσα εδώ υπερβολικά ευγενικα νόμιζαν ότι τους κοροιδευα και μου απαντούσαν πάντα με ειρωνία.
Καχύποπτοι άνθρωποι.Κακιασμένοι.

Πέρα απ'τον ξένο κόσμο όμως, είναι κι οι δικοί μου που μ'ενοχλούν. 

Όσο ήμουν Γαλλία, υπήρχε αυτή η αγάπη, η λαχτάρα του να γυρίσω να βγούμε να πιούμε να γελάσουμε να κάνουμε χίλια δυο πράγματα.

Γι αυτό και γύρισα μέσα στο εξάμηνο, κι όντως είχα περάσει όμορφα εκείνες τις λίγες μέρες. Επειδή ήταν λίγες και ήξεραν ότι θα ξαναφύγω.
Το καλοκαίρι με την οριστική επιστροφή, ξαναγυρίσαμε στην πραγματικότητα. Το ανελέητο γράψιμο, το "έλα μωρέ,την άλλη βδομάδα" που φτάνει μήνες μετά και δε ξέρω κι εγώ τί άλλο.
Κι είναι αυτοί που λένε "τι να γυρίσεις εκεί, αφού κι εκεί γκρίνιαζες". 

Ναι ρε ΠΑΠΑΡΙΑ, τουλάχιστον εκεί με κάνατε να νιώθω ότι όντως  λείπω κι ότι όντως θέλετε να με δείτε. Λείπω άρα ξαφνικά είμαι πολύτιμη; Λείπω άρα ξαφνικά υπάρχω;
Μη σώσω ρε πούστη.
Να σηκωθώ να φύγω και να μη με ξαναδούν. Όσο στραβή και να μαι.
Μου λείπει η πόλη μου και ειδικά αυτήν την περίοδο που έχει κι αυτή την υπέροχη γιορτή.
Αλλά θα ξαναγυρίσω και θα τους ξεγράψω όλους. Κι αυτούς και το ψεύτικο ενδιαφέρον τους.
I don't need this shit

Say what?

Πόσο σπουδαίο πράμα είναι ρε παιδί μου να ξεκολλάς από το παρελθόν.
Και δεν έννοω στενάχωρα γεγονότα ή οτιδήποτε τέτοιο.Εννοώ όλες αυτές τις στιγμές χαράς κι ευτυχίας που έχεις ζήσει. Ο κάθε φυσιολογικός, τις αναπολεί ,ρίχνει κι ένα χαμογελάκι και ξεφυσά.
Ο φυσιολογικός άνθρωπος. Ο μη φυσιολογικός,ο βλάκας ο άνθρωπος, θα κάθεται θα τις ξαναζεί,θα τις θυμάται, θα στεναχωριέται που έχουν περάσει και φυσικά μ'αυτόν τον τρόπο δεν θα προχωρήσει ποτέ μα ποτέ,στην ζωή του.
Εντάξει ναι,ένοχη.Προφανώς δηλαδή.
Εννοείται πως δεν μπορείς να το ξεφορτωθείς το παρελθόν σαν μια τρύπια κάλτσα, αλλά σίγουρα μπορείς να ξεφορτωθείς όλη αυτή τη φόρτιση. Αυτός ο γαμιόλης ο χρόνος,αυτός την κάνει όλη την δουλειά. Ή τουλάχιστον την περισσότερη (να δώσουμε λίγα credits και σ'εμάς ε).
Αυτό το closure που θες, πώς σκατά το βρίσκεις. Ο καιρός περνάει, δεν υπάρχουν περιθώρια κι αντί να προχωρήσεις, εσύ ΕΚΕΙ.
ΝΑ, σακαφιόρικο.
Χτες πέταξα κάτι χαζά ενθύμια κι αυτόματα ανακουφίστηκα.Και δεν ήταν καν κάτι σημαντικό, να πεις πωπω έκλεισε ένα κεφάλαιο. Ούτε καν. Σαπουνάκια, εισητήρια από ταξίδια, σημειωματάκια και τέτοια.
Αντί να πετώ πράματα όμως (που στην προκειμένη ήταν και λίγο απαραίτητο διότι έχω γεμίσει το σπίτι με τέτοιες μαλακίες), δεν θα ήταν πιο efficace που λέμε και εις την γαλλικήν απλά να τα καταχωρήσεις μέσα σου σαν παρελθόν και να συνεχίσεις την ζωούλα σου;
Κάτι μας είπες τώρα.
Ωχουυυυ. 
Βλακείες πρωί πρωί.