Enjoy The Silence

Κάθομαι κι ακούω τραγούδια που ακούγαμε παλιά.
Εκείνους τους χειμώνες που βγαίναμε όλοι μαζί.
Πηγαίναμε στο τζαζ,γελούσαμε,ακούγαμε τα τραγούδια και χτυπιόμασταν
χωρίς να μας νοιάζει τι θα πουν οι γύρω.
Γιατί όλοι ήμασταν μια παρέα.
Μια μεγάάάάλη παρέα.
Την πρώτη μέρα που κάτσαμε όλοι μαζί,ήταν εκείνη με την επική ιστορία.
Το ολοκαίνουργιο φουλάρι μου,τις γόπες απ'τα τσιγάρα στο τασάκι,τις μπύρες
και την φαντασία του Φίλιππου!
Ο βίκτους-μαν, η γούρνα που έπνιξαν την Χρύσα κάτω απο τον πύργο του 'Αιφελ,
δίπλα στις πυραμίδες της Αιγύπτου ,στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας.
Ακολούθησαν τα σφηνάκια με 1 ευρώ.
Το γκέι μπαρ και το ρεζιλίκι μας.
Οι άγνωστοι που μας έβγαζαν βίντεο με το κινητό.
Οι νύχτες στο φάληρο,ξαπλωμένοι στο γρασίδι.
Τα πρωινά στο τζαζ.
Σπίτι της Ιωάννας.Σπίτι της Χρύσας.
Σπίτι μου.
Βότανα,βιβλία,η Μπου,η Μπρίτνει και ο ιβίσκος.
Η ίδια μουσική.
Τα χαζοπαιχνίδια μας.
Ο χορός του τζάκ σπάροου στην πλατεία.
Είχαμε πιει ρούμι κι ήμασταν τύφλα.
Τα όνειρα μας για το μέλλον.
Τα ταξίδια που θα κάναμε.
Η φοιτητική ζωή μας στην ίδια πόλη,στην ίδια πολυκατοικία,στον ίδιο όροφο.
"ε την μια μέρα θα κοιμόμαστε στου φιλ,την άλλη στης ζάνας,την άλλη στης χρύσας,την άλλης στης ρος"
Η σταχτοπουτάνα και το άι-λάινερ.
Πράγματα που θυμάμαι τόσο έντονα.
Κι ύστερα τα Χριστούγεννα,που ήταν η αρχή του τέλους.
Καβγάδες,παρεξηγήσεις.
Τζαζ,ρόλιν.
Μισοί μισοί.
Κλάματα,εκδίκηση.
Το καλοκαίρι έγιναν προσπάθειες επανασύνδεσης.
Κάναμε το κουτί μας.
Βάλαμε μέσα προσωπικά πράγματα ο καθένας κι έπειτα
το σφραγίσαμε.
1 Αυγούστου 2007.
Μυροβόλος.
Ήπιαμε στο κουτί και δέσαμε την φιλία μας με όρκους.
Που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε...
Πάλι δεν βγαίναμε όλοι μαζί.
Τον Σεπτέμβρη,στις 4 και 5 του μήνα,ήμασταν σπίτι της Χρύσας.
Ολομόναχοι.
Βλέπαμε ταινίες,τρώγαμε,βγάζαμε φωτογραφίες
και καθόμασταν στο μπαλκόνι με τις ώρες.
Χαράματα εκεί.
Με τις κουβέρτες κι όλοι μαζι.
Οι τελευταίες μας μέρες σαν παρέα.
Μετά,μάθαμε.
Μάθαμε τι γινόταν τόσο καιρό.
Η παρέα μειώθηκε στους 4.
Εμείς οι 4 είμαστε καλά.
Δεν είμαστε στην ίδια πόλη,αλλά είμαστε ένα.
όπως ήμασταν πάντα.
Μερικές φορές θυμώνω πολύ και χαίρομαι που "γλιτώσαμε".
Αλλά είναι μέρες που μου λείπει η αγία τετράδα.
Μέρες,σαν και σήμερα που δε θα θελα να μάθω τι γινόταν.
Να μην είχε εμφανιστεί εκείνος.
Ακούγοντας αυτά τα τραγούδια,θέλω να κλείνω τα μάτια
και να θυμάμαι το τζαζ τον χειμώνα.
Που ήταν όλα τέλεια.
Που ήμασταν κολλητοί.
Η μαγική παρέα.
"Ρε είναι γραφτό να είμαστε μαζί!Δες τα ζώδια μας!" έλεγε ο Φιλ
και εμείς χαιρόμασταν.

όποιος λέει οτι όλα συμβαίνουν για ένα λόγο
θα θελα να μου πει
για ποιο λόγο γίναμε έτσι.

Paris Je T'aime - Faubourg Saint-Denis

And then one day..you kissed me..
Time passed.Time raced.
And everything seemed to easy ,so simple.
Free.So new and unique.
We went to the movies.
We went dancing.
Shopping.
We laughed.You cried.
We swam,we smoked,we shaved.
From time to time you screamed.
Without reason.
Sometimes with reason.
Yes,sometimes with reason.


We were close.
So close.
Ever closer.


We laughed together.
You screamed.
Sometimes with reason.
And sometimes without.

Time passed.Time raced.

Μα εγώ,δεν..

Σιχαίνομαι τον καιρό.
Σιχαίνομαι το Πανεπιστήμιο και κάθε τι έχει σχέση μ'αυτό.
Διότι,το είχα στο μυαλό μου σαν την ιδανική εκπαίδευση.
ΧΑ!ΤΙ?
εκπαίδευση.
Εκ-παίδευση.
Παιδεύομαι.
Ίσως!
Τί ίσως δηλαδή,το ξέρω η γυναίκα,το βιώνω!
Σιχαίνομαι την μιζέρια που υποτίθεται ότι θα έφευγε από πάνω μου.
Σιχαίνομαι που δεν μπορώ να επιβληθώ(Γενικά) και να αρνηθώ χαζά πράματα
και καταλήγω με εγκυκλοπαίδειες (ε μα,το στανιό μου!).
Σιχαίνομαι που δεν είναι τα πράγματα όπως τα περίμενα.
Σιχαίνομαι που είμαι μόνη μου αυτή τη στιγμή.
Σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό,που τώρα αντί να βουλιάξει στο κρεβάτι
κάθεται και κλαψομουνίζει χωρίς λόγο.
Μήπως ήμουν καλύτερα στο χόμταουν?
όχι ειλικρινά,νιώθω πως ζω σε μια παράνοια το τελευταίο διάστημα (όπως λέει κι ο ράινο).
Γιατί μπορεί το έτερον ήμιση να μην είναι στο ναυτικό και να χει τη δυνατότητα να ρχεται όποτε θελουμε,κατά τ'άλλα είμαι ένα απόλυτο κενό μέσα στον χαώδη πολιτισμό.
Ζήτω οι μαμάδες!Ζήτω το πατρικό σπίτι!
Ζήτω η ηρεμία!
Ζήτω που ακόμα δεν έχω χάσει επικοινωνία με το περιβάλον!


Υ.Γ. δεν είμαι καλά..

Φοβάμαι..

..την απιστία..Πειράζει?:/

Φιλία παρτ 2

Όχι ειλικρινά,με περνάς γι'αναίσθητη?
Καταλαβαίνω ότι ήθελες να φύγεις απ'την σκατόπολη!
Οτί δεν αντέχεις να μείνεις εκεί ένα χρόνο ακόμα κι
ότι δεν έχεις τους κολλητούς σου!
Νιούζλφας!
Ούτε εγώ έχω τους κολλητούς μου!
Και λοιπόν?
Έχεις φίλους εκεί,όπως έχω κι εγώ.
Γιατί ΚΑΘΕ φορά που σου λέω οτι κάτι δεν πάει καλά μου πετάς μπιχτή?
Δηλαδή,οκ,δεν είσαι καλά.
πρέπει να κάνεις όμως κι εμένα χειρότερα?
Αν σου έλεγα το κάθε τι άσχημο εδώ,όόόλες εκείνες τις φορές που κάτι δεν πάει καλά
θα τ άκουγα!
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΒΡΟΝΤΕΣ?
Γιατί ρε γαμώ τον πανσερραικό μου τα ίδια θα λες του χρόνου
αλλά εσύ θα χεις εμένα ρε να ρχομαι εκεί και δεν θα σαι μόνη σου.
Γιατί και ο Στέλιος (ο καλός μου) δεν γίνεται να βγάλει ρίζες εδώ,ούτε ο Μιχάλης ούτε η Μίνα!
Είμαστε εγωίστριες και οι 2,αλλά μη γαμάς μυαλά,ντάξει?
Γιατί το να φύγεις μακρυά απο το σπίτι σου
δεν είναι η εύκολη υπόθεση που φανταζόμασταν τόσο καιρό.
Θα χαλάς λεφτά,θα ξεμένεις,θα φοβάσαι να γυρίσεις σπίτι,θα είσαι μόνη σου στο τμήμα στην αρχή,δεν θα χεις ίντερνετ,δεν θα σου καθαρίζει κανένας τίποτα και γενικά θα εξαρτάσαι ολοκληρωτικά απο τον εαυτό σου.
Αν το θεωρείς τόσο εύκολο τι να σου πω.
Θα σε δω του χρόνου.
Εγώ φοβάμαι και δεν μπορώ να προσαρμοστώ.

Mελαγχολία τέλος!

Τόπος:Πολιτισμός με νέφος
Χρόνος:Ατελείωτος

Έχω να δηλώσω ότι σήμερα 17.10.08 και ωρα 11:02 πμ αποφάσισα να βγω απο την αιώνια μελαγχολία μου!
Στην ουσία αποφάσισα,να φτιάξω την ζωή μου!(όχι δεν παντρεύομαι,ούτε κέρδισα το γιόκερ)
Να βάλω στην καθημερινότητα μου ενδιαφέροντα πράματα,να κάνω όλα αυτά που με υποχρεώνει το πανεπιστήμιο (Γαλλική τον παίρνεις) και να περνάω ποιοτικό χρόνο με τους φίλους που έχω εδώ.
Διότι,με το να κλαίγομαι γι αυτά&αυτούς που άφησα πίσω στο χόμταουν και γι'αυτούς που έχω μακρυά,δεν κάνω τίποτα.
Η μιζέρια καλώς ή κακώς κάποια στιγμή σε ξεσκίζει.
Σου βγάζει τα μάτια και σου ξεριζώνει κάθε τι συναισθηματικά ικανό.
Και τότε είναι που φτάνεις στον πάτο.
Όσο και να κοιτάς τον ουρανό,βλέπεις σκοτάδι και κοράκια.
Και αναρωτιέσαι : γιατί μ'έφερε η ζωή εδώ?
Μετά από σκέψη,αντιλαμβάνεσαι ότι ο ίδιος σου ο εαυτός είναι η πέτρα του σκανδάλου.
Βρισκόμενη σε άρνηση τόσο καιρό,λέγοντας ότι η μοίρα σε αδικεί(οτί σε αδικεί,σε αδικεί!γιατί κάάάθε φορά που εσύ κάνεις σχέδια η μοίρα σκάει στα γέλια),ότι ο Κοέλο λέει παραμυθάκια του κώλου για να σε καθησυχάσει,δημιουργείς μονάχη σου τους τοίχους,το σκοτάδι και τα κοράκια.
Και μένεις εκεί.
Και φτάνεις μια ανάσα πριν την κατάθλιψη.
E,έτσι κι εγώ.
Αλλά ευτυχώς το κατάλαβα σύντομα.
Διαολοστέλνω με μούτζες την μιζέρια κι όλα τα αρνητικά!
Στα όρη ,στ'άγρια βουνά!
Να πας και να μην ξανάρθεις!
Βάζεις τα καλά σου σταράκια,παρφουμάρεσαι και βγαίνεις με άλλο αέρα.
Αυτόν του αποφασισμένου ανθρώπου!
Δεν παραπονιέμαι άλλο λοιπόν (όσο τέλειο κι αν είναι να γκρινιάζω)!
Κάνω λίστα μ'αυτά που δεν μ αρέσουν στην ζωή μου κ αι τα διορθώνω ένα-ένα.


Τι δεν μ'αρέσει στην ζωή μου:
1)Εγώ.
α)Εσωτερικά
β)Εξωτερικά
2)Η οικονομική μου κατάσταση(της οικογένειας δηλαδή)
3)Η καθημερινότητα που έχει περάσει στο στάδιο της ρουτίνας
4)Οι σχέσεις μου ,με κάποιους

Συνεπώς,αυτά που πρέπει να κάνω είναι:

1) α) να γίνω καλύτερος άνθρωπος,χωρίς εγωισμούς
β)να αλλάξω ότι δεν μ αρέσει
2)να ψάξω δουλειά και μέχρι να βρω,να ξοδεύω λιγότερα χρήματα
3)να μη βαριέμαι όλη την ώρα και να γεμίσω τις μέρες μου με πράγματα που μ αρέσουν και μπορώ να κάνω
4)να ξεκαθαρίσω σ'αυτούς πως νιώθω για να μαι εντάξει απέναντι τους.

Βέβαια,όόόόλα αυτά δεν θα γίνουν κατεφθείαν.
Αλλά τουλάχιστον,στο τέλος,εγώ θα είμαι κερδισμένη :)

Υ.Γ. μπορεί διαβάζοντας αυτό το ποστ,να θεωρειθώ αφελής (δε με νοίαζει :ρ)
Υ.Γ.2 μου λείπουν τα υπέροχα πλάσματα μου :( (Χρύσα,φιλ,δέσποινα,Βενετία)
Υ.Γ3 Ευχαριστώ τ'άλλα υπέροχα πλάσματα στον πολιτισμό,που με ανέχονται!(στελιους,μινα και μιχαλ'ς)
Υ.Γ. 4 ο μιχάλης δεν την παλεύει :ρ