Άψογα

Bye bye miss American pie

Λοιπόν, λοιπόν. Αυτό θα είναι ένα περίεργο ποστ. 
Ίσως και να είναι το τελευταίο για κάποιο καιρό. 
Δεν είμαι και πολύ τακτική έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δεν ήμουν.
Έχουμε Γενάρη, του 2013. 
Εξεταστική σε λιγότερο από μία βδομάδα, 11 μαθήματα κ όμως καθόλου άγχος. Όχι για τα μαθήματα τουλάχιστον. 
Η ζωή είναι καλά. Βαρετή.Πολύ βαρετή. Θα μπορούσες να την πεις και λίγο κενή.
Αλλά καλά. Καλά ρε παιδί μου. Το καλά του συμβιβασμού και του "με πειράζει αλλά δε κάνω τίποτα, μόνο γκρινιάζω για τα πάντα". 
Παράπονο δεν έχω. Υποθέτω. Θα'πρεπε;
Πρώτη φορά φέτος κατάλαβα ότι μεγαλώνω. 22 φέτο. Σε 8 χρόνια 30. 8 χρόνια δεν είναι λίγα. Αλλά
ούτε και πολλά. Κι η ζωή δεν τελειώνει στα 30. Αλλά όλα αυτά που δεν κατάφερα να ζήσω μικρή, θα τα ζήσω ποτέ; Θα είμαι μονίμως η γκόμενα με τα απωθημένα. 
Ή ξέρω γω, μπορείς και να μη γκρινιάζεις και να κάνεις κάτι γι αυτό.
Ρε παιδί μου.Ρε παιδί μου ρε παιδί μου.
Έχω παρατηρήσει ότι λέω πολύ συχνά την λέξη "ζηλεύω". Για κάτι που κάνει κάποιος, για κάτι
που είναι κάποιος.
Σα να μην έχω εγώ ζωή. 
Κλαίγομαι ανελέητα για την Γαλλία, ενώ όσο ήμουν εκεί πάλι γκρίνιαζα.
Η φυγή μοιάζει μαγική λύση μερικές φορές. Αλλά το ξέρεις.
Όσο μακρυά και να πας, δε θα ξεφύγεις ποτέ απ'τον εαυτό σου.
Οπότε, τι κάνεις;
Το ιδανικό είναι να τα βρεις με το είναι σου και να φτιάξεις ότι μπορεί να φτιαχτεί.
Κάθε φορά ωστόσο που τα λέω/σκέφτομαι όλα αυτά, το μόνο που καταφέρνω είναι να τα γράφω καπου χωρίς στην ουσία να κάνω κάτι. 
Λες κι αυτό που χρειάζομαι είναι μονάχα να τα δω για λίγα λεπτά γραμμένα.
Δεν φταίνε τα άτομα γύρω μου, δεν φταίνε οι γονείς, δεν φταίνε οι καταστάσεις. Φταίω εγώ 
που κρατώ αυτή την παθητική στάση απέναντι σε όλα.
Κι είναι άσχημο να φτάνεις σε σημείο που απλά οι άλλοι απλά δέχονται ότι είσαι ένας βαρετός
άνθρωπος. Κι ακόμη πιο άσχημο είναι όταν το καταλαβαίνεις και μένεις ακόμη ακίνητος.
Πολύ άσχημο, στα 22 σου να νιώθεις 80.
"Η ασφάλεια που νιώθεις στη μιζέρια". 
Δεν την θέλω την γαμημένη την μιζέρια./ Την αγαπώ την γαμημένη την μιζέρια.
Κάτι πρέπει να κάνω.
Κρασί/μουσική/κι αυτά.
Να θυμηθώ να βάλω προτεραιότητες.
Και να θυμηθώ να ξυπνήσω.
Ο χρόνος δεν είναι φίλος. 
Και δε θα σε σώσουν οι άλλοι.
Όχι όσο δεν τους αφήνεις τουλάχιστον.

 

Να γκρινιάξω λίγο;

Θα γκρινιάξω.
Λοιπόν εμένα μου λείπει πολύ η πόλη εντάξει; Το ξέρουμε. Το'χουμε πει, το ζούμε καθημερινά αφού κάθε λίγο και λιγάκι μιλάω για την Γαλλία και για το πόσο θέλω να γυρίσω.
Οι λόγοι που θέλω να επιστρέψω στην Λυών είναι πολλοί. Είναι μια πανέμορφη πόλη (αν όχι η πιο όμορφη που έχω δει μέχρι στιγμής), ο κόσμος είναι διαφορετικός, ευκαιρίες, συναυλίες, θεάματα, πανεπιστήμιο άψογο..Ο μεγαλύτερος λόγος όμως είναι ότι δεν περνάω καλά εδώ.
Ναι ωραία, η Θεσσαλονίκη είναι πανεμορφη πόλη,έχεις πολλά πράγματα να κάνεις αλλά ο κόσμος είναι σκατά. Μαζί μ'αυτούς κι εγώ. Κατίνες, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κριτικάρουν τ'οτιδήποτε. 

Έξω, γινόμουν σαν κι αυτούς. Έλεγα καλημέρα σ'όλους και δεν ήταν ψεύτικο. Όσες φορές μιλούσα εδώ υπερβολικά ευγενικα νόμιζαν ότι τους κοροιδευα και μου απαντούσαν πάντα με ειρωνία.
Καχύποπτοι άνθρωποι.Κακιασμένοι.

Πέρα απ'τον ξένο κόσμο όμως, είναι κι οι δικοί μου που μ'ενοχλούν. 

Όσο ήμουν Γαλλία, υπήρχε αυτή η αγάπη, η λαχτάρα του να γυρίσω να βγούμε να πιούμε να γελάσουμε να κάνουμε χίλια δυο πράγματα.

Γι αυτό και γύρισα μέσα στο εξάμηνο, κι όντως είχα περάσει όμορφα εκείνες τις λίγες μέρες. Επειδή ήταν λίγες και ήξεραν ότι θα ξαναφύγω.
Το καλοκαίρι με την οριστική επιστροφή, ξαναγυρίσαμε στην πραγματικότητα. Το ανελέητο γράψιμο, το "έλα μωρέ,την άλλη βδομάδα" που φτάνει μήνες μετά και δε ξέρω κι εγώ τί άλλο.
Κι είναι αυτοί που λένε "τι να γυρίσεις εκεί, αφού κι εκεί γκρίνιαζες". 

Ναι ρε ΠΑΠΑΡΙΑ, τουλάχιστον εκεί με κάνατε να νιώθω ότι όντως  λείπω κι ότι όντως θέλετε να με δείτε. Λείπω άρα ξαφνικά είμαι πολύτιμη; Λείπω άρα ξαφνικά υπάρχω;
Μη σώσω ρε πούστη.
Να σηκωθώ να φύγω και να μη με ξαναδούν. Όσο στραβή και να μαι.
Μου λείπει η πόλη μου και ειδικά αυτήν την περίοδο που έχει κι αυτή την υπέροχη γιορτή.
Αλλά θα ξαναγυρίσω και θα τους ξεγράψω όλους. Κι αυτούς και το ψεύτικο ενδιαφέρον τους.
I don't need this shit

Say what?

Πόσο σπουδαίο πράμα είναι ρε παιδί μου να ξεκολλάς από το παρελθόν.
Και δεν έννοω στενάχωρα γεγονότα ή οτιδήποτε τέτοιο.Εννοώ όλες αυτές τις στιγμές χαράς κι ευτυχίας που έχεις ζήσει. Ο κάθε φυσιολογικός, τις αναπολεί ,ρίχνει κι ένα χαμογελάκι και ξεφυσά.
Ο φυσιολογικός άνθρωπος. Ο μη φυσιολογικός,ο βλάκας ο άνθρωπος, θα κάθεται θα τις ξαναζεί,θα τις θυμάται, θα στεναχωριέται που έχουν περάσει και φυσικά μ'αυτόν τον τρόπο δεν θα προχωρήσει ποτέ μα ποτέ,στην ζωή του.
Εντάξει ναι,ένοχη.Προφανώς δηλαδή.
Εννοείται πως δεν μπορείς να το ξεφορτωθείς το παρελθόν σαν μια τρύπια κάλτσα, αλλά σίγουρα μπορείς να ξεφορτωθείς όλη αυτή τη φόρτιση. Αυτός ο γαμιόλης ο χρόνος,αυτός την κάνει όλη την δουλειά. Ή τουλάχιστον την περισσότερη (να δώσουμε λίγα credits και σ'εμάς ε).
Αυτό το closure που θες, πώς σκατά το βρίσκεις. Ο καιρός περνάει, δεν υπάρχουν περιθώρια κι αντί να προχωρήσεις, εσύ ΕΚΕΙ.
ΝΑ, σακαφιόρικο.
Χτες πέταξα κάτι χαζά ενθύμια κι αυτόματα ανακουφίστηκα.Και δεν ήταν καν κάτι σημαντικό, να πεις πωπω έκλεισε ένα κεφάλαιο. Ούτε καν. Σαπουνάκια, εισητήρια από ταξίδια, σημειωματάκια και τέτοια.
Αντί να πετώ πράματα όμως (που στην προκειμένη ήταν και λίγο απαραίτητο διότι έχω γεμίσει το σπίτι με τέτοιες μαλακίες), δεν θα ήταν πιο efficace που λέμε και εις την γαλλικήν απλά να τα καταχωρήσεις μέσα σου σαν παρελθόν και να συνεχίσεις την ζωούλα σου;
Κάτι μας είπες τώρα.
Ωχουυυυ. 
Βλακείες πρωί πρωί.

Τάσεις φυγής

Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω.

-Να πας πού;
-ΟΠΟΥ.Μακρυά από δω.

Answer maybe?

Πριν αρκετό καιρό (χρόνο;χρόνια;) ο λατρεμένος μου φίλος Τεντ (ο οποίος είναι τραγικά ταλαντούχος και τραγικά αηδιαστικός) μου είχε δώσει μια φόρμα συνέντευξης για το βλογ αυτό.Στην ουσία ήταν ένα μικρό ερωτηματολόγιο που έδωσε σε πολλούς βλόγερς,στα πλαίσια μιας εργασίας για το πανεπιστήμιο.Την βρήκα εντελώς τυχαία,την παραθέτω. :)

1. pws 8a periegrafes esy to blog s?
το my colourful self είναι ένα καθαρά προσωπικό - και πολύχρωμο φυσικά- blog,τύπου ημερολόγιο.Γράφω στιγμιότυπα της καθημερινότητας,γκρινιάζω κυρίως,θυμάμαι κάποιες καταστάσεις,μετανιώνω για άλλες κ υπάρχουν φορές που γράφω αυτά που δεν μπορώ να πω ευθέως σε κάποιον.Μέσα σ’όλη την μίρλα που κυριαρχεί ,βρίσκονται βέβαια κι εκρήξεις αυτοπεποίθησης-αισιοδοξίας αλλά από την γελοία πλευρά αποτυπωμένες με ένα ακόμη πιο γελοίο χιούμορ.Ο τίτλος εξάλλου,δεν είναι καθόλου τυχαίος.Είναι όλα τα χρώματα μαζί,όλα τα συναισθήματα κι όλες σκέψεις μπερδεμένες,άλλες φωτεινές κι άλλες μαύρες σαν την ψυχή του Βόλντεμορντ.


2. ti se w8ise na to ksekiniseis?
Η έκρηξη της καινούργιας βλογ τάσης σε συνδυασμό με τα ζόρια της τρίτης λυκείου.Για καιρό παρακολουθούσα blog αγνώστων ενώ παράλληλα αρκετοί φίλοι έφτιαχναν τα δικά τους κι όλα διαφορετικά το ένα απ’το άλλο.Εγώ λοιπόν με αφορμή όλα τα παρατράγουδα εκείνης της σχολικής χρονιάς,το πήρα απόφαση κι έφτιαξα αυτό το blog για να βρίσω πιο ελεύθερα τις πανελλήνιες και για να διακωμωδήσω-καταγράψω κάπως την όλη κατάσταση.Άσχετα που με τον καιρό το θέμα άλλαξε εντελώς.


3. ti prospa8eis na peraseis mesa apo auto?
Δεν έχει κάποια σκοπιμότητα σαν project το ιστολόγιο,ούτε προσπαθώ εσκεμμένα να δημιουργήσω κάποιο συναίσθημα.Απλά γράφω όλα αυτά που σκέφτομαι.


4. ti rolo paizei gia sena i anwnymia kai i eleu8eria logou? dld, an to kanes epwnyma 8a eleges ta idia? 8a evazes idies lekseis? i anwnymia se apeleu8erwnei ideologika kai lektika?
Σίγουρα με την ανωνυμία δεν σκέφτομαι δεύτερη και τρίτη φορά για να γράψω κάτι.Δεν μένω στις λέξεις και δεν φοβάμαι μήπως θίξω κάποιον,Θα μπορούσα να το κάνω επώνυμα χωρίς να αλλάξω κάτι,αλλά δεν υπάρχει λόγος μιας και μιλάμε για ένα blog που έχει λίγους αναγνώστες οι περισσότεροι απ’τους οποίους με ξέρουν προσωπικά,ξέρουν τι ζω και τις περισσότερες φορές ξέρουν και σε ποιον απευθύνομαι με το κάθε ποστ.

We are golden!

Κοιμήθηκα στις 8 το πρωί και ξύπνησα πριν λίγο.Πωω.Κεφάλι καζάνι!
Και να πω ότι έκανα και κάτι σημαντικό.Real L word έβλεπα και τακτοποιούσα τα πράματα από Λυών.Έχει περίπου 2 μήνες και κάτι που γύρισα κι εννοείται ότι οι αφίσες,τα χαρτιά και όλα τα υπόλοιπα ήταν ακόμη κλειστά.Ωχούύύ και τι κατάλαβα που τα κανα.Μύρισε το δωμάτιο Cours de la liberté και γεμίσαμε στενακώρια πάλι.
Οκ οκ,δε γκρινιάζω.
Ήρθε κι ο κατάλογος του ΙΚΕΑ χτες, οπότε καταλαβαίνεις,πάρτυ all night lοng!
Ευτυχώς δεν ξύπνησα τόσο αργά σήμερα,οπότε μπορεί και να δώσω μια ευκαιρία στην σημασιολογία.Τόσο ψυχάρα είμαι.Πάω να κάνω καφέ και να διαβάσω.Άσκοπο ποστ,γαμώ διάθεση όμως.

Υ.γ. Φοβάμαι λίγο να κάνω και καφέ.