ένα δύο ένα δύο,κουτσό

Ένα βήμα μπρος.
Δυο πίσω.
Πάλι μπρος.
Και μετά πίσω.
Και κάτω.
Πιο κάτω.
όταν φτάνεις πάτο,δεν μπορείς να πας πιο χαμηλα.
Μόνο η άνοδος σου χει μείνει.

this time I'll win.
I don't need my drugs.
Until the next time that we'll meet.


Πείσμα
(όχι για σένα,ούτε σένα.Μόνο για μένα)

Και τώρα,μολόγα...Την παλεύεις;

Μα πραγματικά.
Είναι μέρες που δεν θες να βγεις.
Είναι άλλες που δεν τυχαίνει να βγεις.
Μπορεί οι μέρες να είναι βδομάδες,ίσως και μήνες.
Τί το κακό μπορεί να υπάρχει;
Για ποιο λόγο θα πρέπει να έχω μια ατελείωτη διάθεση για χαβαλέδες
και ρεμάλιασμα στον έξω κόσμο;
Είναι -πλέον- γνωστό,πόσο μελαγχολική είμαι -ακόμη κι αν δεν τον δηλώνω τόσο εύκολα-.
Έχει τύχει να μη βγω μήνες απτο σπίτι,επειδή έτσι γουστάρω.
Μπορεί αυτή μου η ιδιοτροπία να ενοχλήσει;
Αν ναι,λυπάμαι μα c'est moi!
Η διάθεση μου μπορεί να αλλάξει μέσα σε δευτερόλεπτα,διότι
δεν ζω μέσα σε μια ροζ φούσκα,ούτε όλα στη ζωή μου είναι τόσο εύκολα.
Είμαι σε μια ξένη γαμωπόλη,με ελάχιστους γνωστούς και η ασφάλεια
με βρίσκει μόνο στο σπίτι μου.
Οι δρόμοι,όσο περπατημένοι κι αν είναι,παραμένουν άγνωστοι.
Και το κλαψομούνισμα,είναι χαρακτηριστικό μου.
Το θεωρούν βαρετό;
Μήπως δικαιολογίες του κώλου;
Χμου χμου,για να σκεφτώ..
Δεν με νοιάζει πουλάκια!
Έτσι είναι η Ρο κι έτσι θα μείνει.
Δεν την ενοχλεί αυτή της η συνήθεια.
Γουστάρει σπίτι,γουστάρει παρέα στο σπίτι,μοναξιά στο σπίτι,ταινίες και μουσική στο σπίτι..
Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι το χαζοχαρούμενο 24/7 και λυπάμαι
που δεν μπορώ να ξεφύγω από το κλαψομούνισμα.
Βιβ λα φρανσ και φτου ξελευτερία!