Μα εγώ,δεν..

Σιχαίνομαι τον καιρό.
Σιχαίνομαι το Πανεπιστήμιο και κάθε τι έχει σχέση μ'αυτό.
Διότι,το είχα στο μυαλό μου σαν την ιδανική εκπαίδευση.
ΧΑ!ΤΙ?
εκπαίδευση.
Εκ-παίδευση.
Παιδεύομαι.
Ίσως!
Τί ίσως δηλαδή,το ξέρω η γυναίκα,το βιώνω!
Σιχαίνομαι την μιζέρια που υποτίθεται ότι θα έφευγε από πάνω μου.
Σιχαίνομαι που δεν μπορώ να επιβληθώ(Γενικά) και να αρνηθώ χαζά πράματα
και καταλήγω με εγκυκλοπαίδειες (ε μα,το στανιό μου!).
Σιχαίνομαι που δεν είναι τα πράγματα όπως τα περίμενα.
Σιχαίνομαι που είμαι μόνη μου αυτή τη στιγμή.
Σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό,που τώρα αντί να βουλιάξει στο κρεβάτι
κάθεται και κλαψομουνίζει χωρίς λόγο.
Μήπως ήμουν καλύτερα στο χόμταουν?
όχι ειλικρινά,νιώθω πως ζω σε μια παράνοια το τελευταίο διάστημα (όπως λέει κι ο ράινο).
Γιατί μπορεί το έτερον ήμιση να μην είναι στο ναυτικό και να χει τη δυνατότητα να ρχεται όποτε θελουμε,κατά τ'άλλα είμαι ένα απόλυτο κενό μέσα στον χαώδη πολιτισμό.
Ζήτω οι μαμάδες!Ζήτω το πατρικό σπίτι!
Ζήτω η ηρεμία!
Ζήτω που ακόμα δεν έχω χάσει επικοινωνία με το περιβάλον!


Υ.Γ. δεν είμαι καλά..