Say what?

Πόσο σπουδαίο πράμα είναι ρε παιδί μου να ξεκολλάς από το παρελθόν.
Και δεν έννοω στενάχωρα γεγονότα ή οτιδήποτε τέτοιο.Εννοώ όλες αυτές τις στιγμές χαράς κι ευτυχίας που έχεις ζήσει. Ο κάθε φυσιολογικός, τις αναπολεί ,ρίχνει κι ένα χαμογελάκι και ξεφυσά.
Ο φυσιολογικός άνθρωπος. Ο μη φυσιολογικός,ο βλάκας ο άνθρωπος, θα κάθεται θα τις ξαναζεί,θα τις θυμάται, θα στεναχωριέται που έχουν περάσει και φυσικά μ'αυτόν τον τρόπο δεν θα προχωρήσει ποτέ μα ποτέ,στην ζωή του.
Εντάξει ναι,ένοχη.Προφανώς δηλαδή.
Εννοείται πως δεν μπορείς να το ξεφορτωθείς το παρελθόν σαν μια τρύπια κάλτσα, αλλά σίγουρα μπορείς να ξεφορτωθείς όλη αυτή τη φόρτιση. Αυτός ο γαμιόλης ο χρόνος,αυτός την κάνει όλη την δουλειά. Ή τουλάχιστον την περισσότερη (να δώσουμε λίγα credits και σ'εμάς ε).
Αυτό το closure που θες, πώς σκατά το βρίσκεις. Ο καιρός περνάει, δεν υπάρχουν περιθώρια κι αντί να προχωρήσεις, εσύ ΕΚΕΙ.
ΝΑ, σακαφιόρικο.
Χτες πέταξα κάτι χαζά ενθύμια κι αυτόματα ανακουφίστηκα.Και δεν ήταν καν κάτι σημαντικό, να πεις πωπω έκλεισε ένα κεφάλαιο. Ούτε καν. Σαπουνάκια, εισητήρια από ταξίδια, σημειωματάκια και τέτοια.
Αντί να πετώ πράματα όμως (που στην προκειμένη ήταν και λίγο απαραίτητο διότι έχω γεμίσει το σπίτι με τέτοιες μαλακίες), δεν θα ήταν πιο efficace που λέμε και εις την γαλλικήν απλά να τα καταχωρήσεις μέσα σου σαν παρελθόν και να συνεχίσεις την ζωούλα σου;
Κάτι μας είπες τώρα.
Ωχουυυυ. 
Βλακείες πρωί πρωί.