Λοιπόν, λοιπόν. Αυτό θα είναι ένα περίεργο ποστ.
Ίσως και να είναι το τελευταίο για κάποιο καιρό.
Δεν είμαι και πολύ τακτική έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δεν ήμουν.
Έχουμε Γενάρη, του 2013.
Εξεταστική σε λιγότερο από μία βδομάδα, 11 μαθήματα κ όμως καθόλου άγχος. Όχι για τα μαθήματα τουλάχιστον.
Η ζωή είναι καλά. Βαρετή.Πολύ βαρετή. Θα μπορούσες να την πεις και λίγο κενή.
Αλλά καλά. Καλά ρε παιδί μου. Το καλά του συμβιβασμού και του "με πειράζει αλλά δε κάνω τίποτα, μόνο γκρινιάζω για τα πάντα".
Παράπονο δεν έχω. Υποθέτω. Θα'πρεπε;
Πρώτη φορά φέτος κατάλαβα ότι μεγαλώνω. 22 φέτο. Σε 8 χρόνια 30. 8 χρόνια δεν είναι λίγα. Αλλά
ούτε και πολλά. Κι η ζωή δεν τελειώνει στα 30. Αλλά όλα αυτά που δεν κατάφερα να ζήσω μικρή, θα τα ζήσω ποτέ; Θα είμαι μονίμως η γκόμενα με τα απωθημένα.
Ή ξέρω γω, μπορείς και να μη γκρινιάζεις και να κάνεις κάτι γι αυτό.
Ρε παιδί μου.Ρε παιδί μου ρε παιδί μου.
Έχω παρατηρήσει ότι λέω πολύ συχνά την λέξη "ζηλεύω". Για κάτι που κάνει κάποιος, για κάτι
που είναι κάποιος.
Σα να μην έχω εγώ ζωή.
Κλαίγομαι ανελέητα για την Γαλλία, ενώ όσο ήμουν εκεί πάλι γκρίνιαζα.
Η φυγή μοιάζει μαγική λύση μερικές φορές. Αλλά το ξέρεις.
Όσο μακρυά και να πας, δε θα ξεφύγεις ποτέ απ'τον εαυτό σου.
Οπότε, τι κάνεις;
Το ιδανικό είναι να τα βρεις με το είναι σου και να φτιάξεις ότι μπορεί να φτιαχτεί.
Κάθε φορά ωστόσο που τα λέω/σκέφτομαι όλα αυτά, το μόνο που καταφέρνω είναι να τα γράφω καπου χωρίς στην ουσία να κάνω κάτι.
Λες κι αυτό που χρειάζομαι είναι μονάχα να τα δω για λίγα λεπτά γραμμένα.
Δεν φταίνε τα άτομα γύρω μου, δεν φταίνε οι γονείς, δεν φταίνε οι καταστάσεις. Φταίω εγώ
που κρατώ αυτή την παθητική στάση απέναντι σε όλα.
Κι είναι άσχημο να φτάνεις σε σημείο που απλά οι άλλοι απλά δέχονται ότι είσαι ένας βαρετός
άνθρωπος. Κι ακόμη πιο άσχημο είναι όταν το καταλαβαίνεις και μένεις ακόμη ακίνητος.
Πολύ άσχημο, στα 22 σου να νιώθεις 80.
"Η ασφάλεια που νιώθεις στη μιζέρια".
Δεν την θέλω την γαμημένη την μιζέρια./ Την αγαπώ την γαμημένη την μιζέρια.
Κάτι πρέπει να κάνω.
Κρασί/μουσική/κι αυτά.
Να θυμηθώ να βάλω προτεραιότητες.
Και να θυμηθώ να ξυπνήσω.
Ο χρόνος δεν είναι φίλος.
Και δε θα σε σώσουν οι άλλοι.
Όχι όσο δεν τους αφήνεις τουλάχιστον.
Ίσως και να είναι το τελευταίο για κάποιο καιρό.
Δεν είμαι και πολύ τακτική έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δεν ήμουν.
Έχουμε Γενάρη, του 2013.
Εξεταστική σε λιγότερο από μία βδομάδα, 11 μαθήματα κ όμως καθόλου άγχος. Όχι για τα μαθήματα τουλάχιστον.
Η ζωή είναι καλά. Βαρετή.Πολύ βαρετή. Θα μπορούσες να την πεις και λίγο κενή.
Αλλά καλά. Καλά ρε παιδί μου. Το καλά του συμβιβασμού και του "με πειράζει αλλά δε κάνω τίποτα, μόνο γκρινιάζω για τα πάντα".
Παράπονο δεν έχω. Υποθέτω. Θα'πρεπε;
Πρώτη φορά φέτος κατάλαβα ότι μεγαλώνω. 22 φέτο. Σε 8 χρόνια 30. 8 χρόνια δεν είναι λίγα. Αλλά
ούτε και πολλά. Κι η ζωή δεν τελειώνει στα 30. Αλλά όλα αυτά που δεν κατάφερα να ζήσω μικρή, θα τα ζήσω ποτέ; Θα είμαι μονίμως η γκόμενα με τα απωθημένα.
Ή ξέρω γω, μπορείς και να μη γκρινιάζεις και να κάνεις κάτι γι αυτό.
Ρε παιδί μου.Ρε παιδί μου ρε παιδί μου.
Έχω παρατηρήσει ότι λέω πολύ συχνά την λέξη "ζηλεύω". Για κάτι που κάνει κάποιος, για κάτι
που είναι κάποιος.
Σα να μην έχω εγώ ζωή.
Κλαίγομαι ανελέητα για την Γαλλία, ενώ όσο ήμουν εκεί πάλι γκρίνιαζα.
Η φυγή μοιάζει μαγική λύση μερικές φορές. Αλλά το ξέρεις.
Όσο μακρυά και να πας, δε θα ξεφύγεις ποτέ απ'τον εαυτό σου.
Οπότε, τι κάνεις;
Το ιδανικό είναι να τα βρεις με το είναι σου και να φτιάξεις ότι μπορεί να φτιαχτεί.
Κάθε φορά ωστόσο που τα λέω/σκέφτομαι όλα αυτά, το μόνο που καταφέρνω είναι να τα γράφω καπου χωρίς στην ουσία να κάνω κάτι.
Λες κι αυτό που χρειάζομαι είναι μονάχα να τα δω για λίγα λεπτά γραμμένα.
Δεν φταίνε τα άτομα γύρω μου, δεν φταίνε οι γονείς, δεν φταίνε οι καταστάσεις. Φταίω εγώ
που κρατώ αυτή την παθητική στάση απέναντι σε όλα.
Κι είναι άσχημο να φτάνεις σε σημείο που απλά οι άλλοι απλά δέχονται ότι είσαι ένας βαρετός
άνθρωπος. Κι ακόμη πιο άσχημο είναι όταν το καταλαβαίνεις και μένεις ακόμη ακίνητος.
Πολύ άσχημο, στα 22 σου να νιώθεις 80.
"Η ασφάλεια που νιώθεις στη μιζέρια".
Δεν την θέλω την γαμημένη την μιζέρια./ Την αγαπώ την γαμημένη την μιζέρια.
Κάτι πρέπει να κάνω.
Κρασί/μουσική/κι αυτά.
Να θυμηθώ να βάλω προτεραιότητες.
Και να θυμηθώ να ξυπνήσω.
Ο χρόνος δεν είναι φίλος.
Και δε θα σε σώσουν οι άλλοι.
Όχι όσο δεν τους αφήνεις τουλάχιστον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου