Καλάζνικοφ ωρέ

Επιτέλους βρήκα τρόπο και λόγο να ξανανοίξω το βλογ μου.
(όχι οτι το διαβάζει κανείς πέρα απτον Μιχάλη,αλλά λέμε :Ρ)
Διάβασα τα τελευταία μου ποστ και γέλασα με την ψυχούλα μου
συνειδητοποίησα ότι έχω περάσει πλέον σε νέο επίπεδο.
Αν όχι ολοκληρωτικά ,τότε είμαι στην μετάβαση.
Την ΑΠΟΛΥΤΗ μετάβαση.Στην οποία επιλέγω --ουσιαστικά-- να είμαι μόνη
και να στηρίζομαι αποκλειστικά ον μι.
Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.
Απλά είχα προσπαθήσει και παλαιότερα στηριζόμενοι σε τρίτους και κατέληγα πάντα
στο κενό.
[αυτό δεν σημαίνει ότι οι φίλοι μου δεν παίζουν σημαντικό ρόλο,έτσι;]
Και τώρα που είπα φίλοι.
Τί είναι φιλία;
Ακόμα το ψάχνω.
Στην μετάβαση αυτή κάνω κι ένα ξεκαθαρισματάκι,έτσι βρε γι'αλλαγή.
Αναγκαία είναι κι αυτή μερικές φορές!
Φαντάσου τραγικέ μου επισκέπτη,ότι σήμερα έκανα το ακατόρθωτο!
Έμεινα εκτός σπιτιού μόνη για 5 ολόκληρες ώρες!!ΜΟΝΗ!
ολομόναχην!Χωρίς παρέα!Και δεν ήταν τόσο τρομακτικό!
Πήγα στην βιβλιοθήκη,έφαγα σε φαστ φουντ μόνη μου και περιπλανιόμανε μόνη μου!
Συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι,αλλά είναι πολύ πρωτόγνορο :Ρ
Ένιγουέι είχαμε μείνει στην φιλία.
Οι φίλοι μου ,φίλοι μου,φίλοι μου,οι καλοί μου φίλοι έχουν μειωθεί νομίζω.
Δεν ξέρω οριστικά,γτ δεν ξέρω το μέλλον :Ρ
Αλλά βλέπω ποιοι είναι δίπλα μου και με στηρίζουν κι αυτό μου φτάνει.
Είναι πολύ νωρίς για την ετυμηγορία ,i guess....
Δεν είναι ότι χαίρομαι,ίσα ίσα.
Απλά εντάξει,δεν ξέρω και τι να κάμω .
Κάτι ξέρω που δεν ανοίγομαι σε φίλους.
Ανοίχτηκα,τους κούρασα και ΠΟΥΦ!
Ξεφούσκοσαν!


Θέλω ένα μονόκερο να φτιάχνει μάφινζ.