Σήμερα γύρισα στην Καβάλα ύστερα από ένα μήνα.
Η πόλη μου φαίνεται τόσο ξένη.
Λες και δεν έχω περπατήσει τους δρόμους της.
Για έναν περίεργο λόγο θέλω να βάλω τα κλάματα.
Έχω και το γνωστό σφήξιμο στο στήθος.
Γιατί νιώθω χαμενη ενώ ξέρω πού βρίσκομαι;
Γιατί βλέπω παντού μοναξιά ενώ δεν είμαι μόνη μου;
Γιατί το όνειρο μου θα τελειώσει πριν καν αρχίσει;
Και κυρίως...
Γιατί τα δάκρυα μένουν κλειδωμένα στα μάτια ενώ τα σπρώχνει η ψυχή;
Φυλακισμένη και ανέκφραστη στο ίδιο μου το είναι.
Προσπαθώ και προσπαθώ.
Πάντα βρισκόμουν σε μια ατελειώτη προσπάθεια.
Η οποία,θα με βγάλει,πού;
Τόσα αναπάντητα "γιατί" που μου χαλάνε την βραδυά.
Επίμονα και τρομακτικά ερωτηματικά.
Κι όμως ξέρω ότι τις απαντήσεις φοβάμαι πιο πολύ.
Απόλυτες.
Αναλοίωτες.
Καλά κρυμμένες.
Θέλω να κλάψω.
:(
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου